Het compromis tussen mijn voelsprieten en mijn verstand.
Ik zie mezelf als een nuchter iemand. Hoewel ik heel enthousiast over iets kan zijn, laat ik me zelden puur leiden door emoties. Maar naast mijn nuchtere kijk heb ik wel een heel sterke intuïtie. Dat gevoel ergens in je buik of iets goed zit, of net helemaal niet? Dat klinkt bij mij oorverdovend. En toch… toch slaag ik erin het soms te negeren omdat mijn nuchtere verstand het wil overnemen. Het ergste is dat ik weet dat mijn voelsprieten heel goed werken en het zelden (om niet te zeggen ‘nooit’, want dat klinkt zo verwaand) bij het verkeerde eind hebben.
En zo gebeurde het dat ik onlangs tot in de diepste catacomben van het ‘what the hell?’-gevoel dook. Door een aantal ervaringen de voorbije 10 jaar, ben ik kritischer gaan kijken naar (de intenties van) mensen rondom mij, omdat ik geleerd heb dat authenticiteit een uitdaging is voor velen. En als je niet authentiek bent, ben je eigenlijk ook niet altijd even betrouwbaar (maar dat is een ander verhaal voor een andere post). Maar, als je zelf authentiek wil blijven en niet bitter wil worden, moet je trouw blijven aan wat voor jou belangrijk is in het leven. Voor mij is dat, onder andere, connectie met anderen.
Dus… ik stelde me open en probeerde een band op te bouwen met iemand die ik een tijdje geleden leerde kennen. Vanaf het begin zeiden mijn voelsprietjes: ‘Elke, er klopt iets niet’. Mijn verstand zei echter: ‘Ach, doe niet zo paranoia.’ En het somde allerlei redenen op waarom het allemaal best nog wel zou meevallen en analyseerde wat het tot dan toe geobserveerd had. Dus ik volgde aarzelend en op mijn hoede mijn nuchtere, analytische verstand. Maar iedere keer opnieuw zeiden mijn voelsprietjes: “We voelen ons hier echt niet ok bij.”. Dus mijn voelsprietjes en mijn verstand maakten een afspraak: De voelsprietjes mochten benoemen wat ze ervaarden en antwoorden zoeken die het verstand kon analyseren. Het verstand hoopte stiekem daarna een ‘I told you so’-blik te kunnen werpen naar de voelsprietjes en ze opnieuw de mond te snoeren. Je voelt het al aankomen, hè?
Mijn voelsprietjes gingen voluit op zoek naar de antwoorden die ze nodig hadden. Je hoort mensen wel eens zeggen dat er een ‘heleboel lijken uit de kast vielen’. Wel… mijn voelsprietjes leken wel op een massagraf gestoten te zijn. Ik kies er bewust voor om het niet uitgebreid te benoemen, omdat dat niet relevant is voor deze post, maar ik kan wel benoemen dat ik fysiek ziek geweest ben van de ontdekkingen van mijn voelsprietjes. Zelfs wanneer ik dit schrijf en terugdenk aan wat boven water kwam, voel ik opnieuw de krop in mijn keel en het gevoel dat ik ieder moment mijn ontbijt terug ga zien. Er zit geen boosheid, maar wel een oprechte “What the f*ck?!” en walging. Het is lang geleden dat ik nog écht gewalgd heb van een persoon.
Maar los daarvan, is de teleurstelling misschien nog wel het ergst. De teleurstelling in mezelf, dat ik niet naar mijn voelsprietjes geluisterd heb vanaf moment 1, maar ook de teleurstelling in die andere persoon, want na de ontdekking van mijn voelsprietjes vond de andere partij het ‘de normaalste zaak van de wereld’ dat dit het startschot was voor een échte connectie. Want nu alles gezegd was, voelde die persoon zich een pak lichter en was hij me dankbaar dat ik ‘m verplicht had alle kaarten op tafel te gooien. En ik kon alleen maar voelen hoe er tonnen gewicht op mijn schouders geplaatst werden en hoe mijn maag in een achtbaan met 27 loopings veranderde.
Tegelijkertijd kan ik ook vanuit kracht naar mezelf kijken. Ik ben trots op mijn voelsprietjes en trots op mijn kritisch denken, waardoor ik ook het lef had om te zeggen: “NEE. Dit klopt echt niet en ik ga het niet naast me neerleggen.” Ik verbrak dan ook, met een duidelijke kadering waarom, alle contact.
Misschien klinkt dit herkenbaar voor jou. Misschien ook niet. Wat ik hiermee vooral wil bereiken is je te vertellen dat op welke manier je voelsprieten ook alarm slaan, of het nu gaat om vriendschap, relaties, een job, … luister ernaar. Ook al vertrouw je niet op je intuïtie, stel de vragen waarvan je denkt dat de ander het vervelend gaat vinden die te krijgen. Trek die stoute schoenen aan! Doe wat voor jou juist voelt, zodat je die kwetsbare, maar prachtige authenticiteit durft blijven tonen.